ฟิค [Hiccstrid] Before The Marriage (Beginning Part)
Before The Marriage.
:: Hiccup x Astrid ::
(Beginning Part)
ที่นี่ คือเบิร์ค
จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกซะทีเดียว
ต้องบอกว่าเบิร์คใหม่ หรือเบิร์คแห่งใหม่ หรืออาจเป็นเบิร์คแผ่นดินใหม่
หรือ...อาจจะอะไรก็แล้วแต่
อันที่จริงข้ายังไม่ได้ตั้งชื่อให้ถิ่นฐานใหม่ที่เราย้ายมาอยู่กันหรอก
หนึ่งอาทิตย์ก่อนเรามีมังกรบินว่อนไปทั่ว
แต่ก็อย่างว่า นั่นมันเรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อน พวกมังกรน่ะกลับโลกลับแลไปหมดแล้ว
ตอนนี้พวกเราชาวเบิร์คหันกลับไปใช้ชีวิตแบบดั่งเดิม ทำการเกษตร ออกเรือจับปลา
(ซึ่งข้าบอกไว้เลย
หลังจากที่เจ้าใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตเดินทางไปไหนมาไหนด้วยการขี่มังกร
เจ้าไม่ชอบมันนักหรอก การเดินเรือเนี่ย)
ข้าชื่อฮิคคัพ
เป็นหัวหน้าของที่นี่
“เจ้าว่าเสบียงที่มี
จะพอสำหรับฤดูหนาวนี้มั๊ย ? ” ก็อบเบอร์ ที่เดินเข้ามาในบ้านข้าเมื่อไหร่ไม่รู้ถามขึ้น
ถึงจะเดินเข้ามาและพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ
แต่ข้ารู้...ก็อบเบอร์กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่น้อย
“ไม่รู้สิ” ข้าว่า
“อาจจะพอมั้ง ข้าก็ไม่รู้เมื่อกัน เรามีจามรีที่อาจให้นมเพียงพอตลอดหน้าหนาว
น่านน้ำแถวนี้ก็มีปลาเยอะแยะ แถมเรายังไม่ต้องหาอาหารเผื่อพวกมังกรด้วย”
“ฮิคคัพ
ข้ารู้เจ้ายังคิดถึงเจ้าเขี้ยวกุด ข้าเองก็คิดถึงเจ้าขี้บ่นเหมือนกัน”
ก็อบเบอร์พูดเสียงเศร้า ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น
“แต่เจ้าเป็นหัวหน้า ตอนนี้ที่เจ้าต้องคิดถึงคือปากท้องของคนทั้งเกาะ”
เขาพูดถูก
แต่...เขากำลังเข้าใจข้าผิด
“ก็ถ้าเจ้ายังต้องการเวลาอีกนิดหน่อย”
ก็อบเบอร์พูดก่อนจะหันหลังกลับออกไป แต่ก็ไม่ลืมตะโกนกลับเข้ามาเสียงดัง
“แต่อย่านานนักหละ!”
ก็อบเบอร์ออกไปแล้ว
ออกไปทั้งที่เข้าใจว่าตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาข้าเอาแต่เก็บตัวเพราะยังเสียใจเรื่องเขี้ยวกุดกับพวกมังกร...โอเคยอมรับว่ายังเศร้านิดหน่อย
แต่นั้นไม่ใช่เหตุผลทั้งหมดหรอก ข้ามีเรื่องให้คิดมากกว่านั้น
ข้าคิดเรื่องแอสทริด...
เรื่องของแอสทริด
ฮอฟเฟอร์สัน นางเป็นทั้งเพื่อนสมัยเด็ก เป็นเพื่อนคู่คิด
เป็นคนที่ข้าตกหลุมรัก...เป็นคนรักของข้า และตอนนี้
ข้าแค่คิดว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะทำให้มันเป็นเรื่องเป็นราวซักที
ข้าหมายถึง...ข้าควรขอนางแต่งงานซักที
---------------------------------------------
“คิดสิฮิคคัพ คิด” ฮิคคัพพึมพำกับตัวเอง
เขานั่งจ้องกระดาษว่างเปล่าตรงหน้าตั้งแต่ก็อบเบอร์ออกไป
“ข้าจะพูดกับแอสทริดยังไง”
ปกติแล้วฮิคคัพค่อนข้างถนัดเรื่องใช้ความคิด
เขามักจะนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน นั่งเขียนไอเดียใหม่ ๆ ที่จะนำมาสร้างสรรค์สิ่งต่าง
ๆ อย่างตอนทำหางให้เขียวกุด
หรือแม้กระทั้งชุดที่ทำให้เขาบินได้แบบมังกรเขาก็ทำมันมาแล้ว
นี่ทำให้เขาต่างจากไวกิ้งคนอื่น ๆ เพราะสำหรับฮิคคัพการใช้ความคิดน่ะ
ง่ายนิดเดียว... แต่ไม่ใช่กับเรื่องนี้ ไม่เลยจริง ๆ
เป็นเวลาร่วมสัปดาห์นับแต่พวกมังกรกลับสู่โลกลับแลที่เขา
หัวหน้าแห่งเบิร์คหมกมุ่นอยู่กับตัวเองในห้องนี่
อันที่จริงเขาคิดเรื่องแต่งงานนับแต่ตอนที่ก็อบเบอร์พูดขึ้นตั้งแต่ก่อนย้ายมา ‘ทำไมเจ้าสองคนไม่แต่งงานกัน
แล้วขึ้นเป็นพ่อเมืองแม่เมืองซะเลย’ ใช่ เขาก็คิดงั้น แต่ท่าทางของแอสทริดดูจะยังไม่อยากแต่งกับเขาเสียเท่าไหร่
‘บ้าแล้ว! เราสองคนยังไม่ถึงขั้นนั้น’
นี่คือประโยคสุดท้ายที่เธอพูดกับเขาหลังจากที่คิดจะถามเธอเรื่องนี้
“หรือทัฟอาจพูดถูก ข้าไม่คู่ควรกับนาง
เจ้าว่าไงเพื่อน?” ฮิคคัพหันไปพูดกับแผ่นหินแผ่นใหญ่ด้านหลังที่ซึ่งเป็นที่นอนสำหรับมังกรเพลิงนิลคู่ใจแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า
“ออ...ข้าลืมไป เจ้าไม่อยู่แล้ว” เขาพึมพำเสียงเศร้า
“บางที ข้าควรออกไปข้างนอกบ้าง” หัวหน้าหนุ่มแห่งเบิร์คพูดกับตัวเองอีกครั้งหนึ่ง
ก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ ยืดเส้นยืดสาย แล้วออกไปจากห้อง
ที่ริมผาทางด้านหลังของเกาะ
ฮิคคัพนั่งห้อยขารับลมอย่างเหมอลอย ที่เบิร์คใหม่นี้เขาชอบที่นี่ที่สุด
แม้จะเป็นที่ ๆ เขาต้องจากกับมังกรคู่ใจอย่างเขี้ยวกุด แต่มันก็เป็นที่ ๆ
เงียบสงบเหมาะแก่การใช้ความคิดหรือแม้กระทั้งนั่งโง่ ๆ ไม่ทำอะไรเลยแบบนี้
“หลบมาอยู่นี่เอง” เสียงหวานแสนคุ้นเคยที่ดังขึ้นทำให้
ทำให้เขาหลุดจากภวังค์ ฮิคคัพหันไปมองแอสทริดที่เดินมาจากข้างหลังของตน
‘มาได้จังหวะตลอดเลย...’ ฮิคคัพคิดก่อนจะเอ่ยคำทักทาย
“ไง คุณผู้หญิง” เขาว่า “เจ้าหาข้าเจอตลอดเลยนะ”
“เจ้าเดาไม่อยากหรอกฮิคคัพ” แอสทริดขณะนั่งลงข้าง
ๆ เขา “น่าแปลกที่เจ้าออกจากบ้านนอกจากเวลาประชุม”
“ข้าก็แค่เบื่อ ๆ” เขาอ้าง
อันที่จริงแค่อยากใช้ความคิดเรื่องนาง ใครจะรู้ว่าคนที่ไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้กลับหาเขาเจอง่าย
ๆ แต่...ก็นั่นแหละ แอสทริด ฮอฟเฟอร์สันล่ะ
เชื่อใจเขาเป็นคนแรก สนับสนุนเขาเป็นคนแรก
และหาเขาเจอเป็นคนแรกเสมอไม่ว่าเขาอยู่ไหน...
“ฮิคคัพ” แอสทริดเรียก “ข้า...คิดไปเองหรือเปล่าว่าที่เจ้าไม่ค่อยออกจากบ้านเพราะหลบหน้าข้า”
และ...เธอรู้ทันเขาเสมอด้วย
“ขะ ข้าหรอ!” ฮิคคัพเลิ่กลั่ก “เจ้าบ้าแล้ว
ข้าจะทำแบบนั้นไปทำไม”
“ข้าก็ว่างั้น” แอสทริดพูดอย่างไม่ใส่ใจ
แต่เธอดูออก ฮิคคัพมีพิรุธเต็ม ๆ ตอนนี้เขาไม่มองหน้า ไม่สบตาเธอด้วยซ้ำ
แอสทริดรู้ถึงความไม่ปกติที่เกิดขึ้นกับเขาในช่วงหนึ่งสัปดาห์มานี้
เธอรู้จักฮิคคัพดี รู้จักมานานและพวกเขาก็คบกันมานานทั้งในฐานะเพื่อนและคนรัก
จะผ่านไปกี่ปีต่อกี่ปี ฮิคคัพก็ยังเป็นฮิคคัพ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาหลบหน้าเธอ
ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาปิดบังอะไรเธอบางอย่าง แอสทริดเพียงแต่รอให้เขาพูดออกมาเอง
แน่นอนว่าแอสทริด
ฮอฟเฟอร์สันไม่ได้ใจเย็นขนาดรอนานเท่าไหร่ก็ได้ วันนี้คือวันที่ความอดทนเธอขาดผึ่ง
เธอจะไม่รออีกต่อไป วันนี้เธอต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนรักของเธอกันแน่
“ฮิคคัพฟังนะ
เจ้าต้องไม่ลืมว่าเจ้าบอกข้าได้ทุกเรื่อง” เธอพยายามพูดอย่างใจเย็น
แม้น้ำเสียงตอนนี้จะแข็งกร้าวจนฮิคคัพรู้สึกกดดัน
“ขอบใจแอสทริด” ฮิคคัพตอบ แต่ก็ยังไม่กล้าสบตาเธอ
...เขาจะบอกได้ไงว่ากำลังกังวลเรื่องเธอ
จะบอกยังไงว่า ‘ข้าอยากแต่งงานกับเจ้าน่ะ แอสทริด’
“ก็ได้!” แอสทริดโวยก่อนจะลุกขึ้น “ถ้าเจ้าไม่อยากบอก
ก็ไม่ต้องบอก! ข้าไม่อยากรู้เรื่องสักนิด!! ทั้งเรื่องที่เจ้าเอาแต่เก็บตัวและยังหลบหน้าข้า!!”
“แอสทริด! เดี๋ยว!!”
ฮิคคัพคว้าแขนของคนอารมณ์ร้อนที่ทำท่าจะเดินจากไป “ข้าไม่ได้ตั้งใจหลบหน้าเจ้า...โอเค
บางทีข้าอาจทำแบบนั้นจริง ข้า...ขอโทษ”
“งั้นบอกมาสิว่าเจ้าทำตัวแปลก ๆ ทำไม”
เสียงหวานอ่อนลงแต่ยังเจือไปด้วยความไม่พอใจ
“ขะ ข้า...ข้าขอโทษที่ทำตัวแปลก ๆ” ฮิคคัพอึกอัก “บางทีข้าคงยังคิดถึงเขี้ยวกุด”
‘ขอโทษที่โกหกเจ้าแอสทริด แต่ข้ายังบอกเจ้าไม่ได้’
ใช่...ฮิคคัพเลือกที่จะโกหกแอสทริด
“เจ้าเป็นคนเดียวบนเกาะที่สูญเสียมังกรหรือไง”
แอสทริดพูดเสียงเศร้า เธอสะบัดมือเขาออก “งั้นเชิญเจ้าเสียใจไปเถอะ”
แอสทริดเดินจากไป
เขาไม่ได้ตามไปทำเพียงมองตามหลังเธอจนสุดสายตา แอสทริดไปแล้ว ให้ตายเหอะ
เขาไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่ชอบเวลาแอสทริดโกรธหรือไม่พอใจเขา
ไม่ชอบเวลาที่เธอทำหน้าเศร้า แน่นอน เขาไม่ชอบอย่างหลังที่สุด
“ข้าจะทำอะไรเพื่อเจ้าได้บ้างเนี่ย”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีคนที่หลงเข้ามานะคะ ฟิคเรื่องนี้มาจากความกาวล้วน ๆ ตอนแรกตั้งใจจะเขียน
ตอนเดียวจบแต่ไม่ไหวค่ะ มันยาวไปเลยต้องหั่นเป็นสองพาทย์ สำหรับแฟน Hiccstrid
ถ้าไม่ถูกใจก็ขออภัยด้วยนะคะ สุดท้ายนี้ ขอให้สนุกนะคะ XD
รออ่านนะคะ
ตอบลบรออ่านนะคะ ในที่สุดก็เจอฟิคไทยสักที สู้ๆค่ะ
ตอบลบ